ગઈ કાલે જયારે શાળા છોડવામાં આવી હતી ત્યારે દરેક બાળકને એક સુચના આપવામાં હતી કે આવતી કાલે સવારે શાળામાં આ શાળાના શિક્ષકશ્રી તરફથી તિથી ભોજન આપવાનું હોય દરેક બાળક પોતાના ઘરેથી જમવા માટે એક ચમચી લઈને આવે.
બસ આ એક વાક્યે શાળાના દરેક બાળકને વિચારતા કરી દીધા હતા કે સાહેબ એવી તો કઈ ચીજ લાવવના હશે કે આપની પાસે ક્યારેય નહિ ને આજે ઘરેથી ચમચી મંગાવી છે.દરેક પોતાની કલ્પનાના ઘોડા દોવવા લાગ્યા.હવે તો તેમને એક જ ઇન્તેજારી હતી કે ક્યારે આવતી કાલ થાય અને પોતાની જીગ્નાશાનો અંત આવે.
અને તે સવાર આવી ગઈ શાળાની સમૂહ સફાઈમાં દરેક બાળકના મુખે એક જ વાત હતી કે,આજે તિથી ભોજનમાં શું હશે? પ્રાર્થના પછી વર્ગ કાર્ય શરુ થયું અને જેમ જેમ સમય વીતતો ગયો તેમ તેમ વિદ્યાર્થીઓની ઇન્તેજરી માં ઈજાફો થવા લાગ્યો.
અંતે રીશેશનો સમય થયો અને જમવા માટે શાળાના તમામ બાળકો ઓસરીમાં જમવા ગોઠવાઈ ગયા ત્યારે બાળકોની આંખમાં જે તત્પરતા વર્તાતી હતી તે અહી શબ્દમાં વર્ણવવું ગણું અઘરું છે.
જયારે અમે સ્ટાફ મિત્રો પીરસવા આવ્યા ત્યારે તેમને મેગી જોઈ અને પછી બાળકો અંદર અંદર ચર્ચા કરવા લાગ્યા કે આતો સેવ છે.
પણ તેમને તે વાત નહોતી ખબર કે આ સેવ કોઈ સામાન્ય સેવ નથી,આ તો તીખી સેવ છે.
બાળકોને જયારે આ વિષે પૂછવામાં આવ્યું ત્યારે દ્દરેક બાળકનો એક જ જવાબ હતો કે આવું તો સાહેબ અમે ક્યારેય ખાધું નથી.
અને પાછી જયારે પ્રાર્થના કરી તેઓએ ખાવાની શરૂઆત કરી ત્યારે તેમને તેના સ્વાદની અસલમાં ખબર પડી. અને પછી તો ખાતા ખાતા મેગીની બનાવવાની રીતની પણ ચર્ચા શરુ થઇ ગઈ.મોટા ભાગ ના તો કહેવા લાગ્યા અમે હવે ઘરે જાતે બનાવીને ખાશું.................અને પછી સૌ બાળકોએ ધરાઇને મેગી ખાધી......
મિત્રો તમને સૌને એમ થશે કે આ તિથી ભોજનમાં મેગી ખવડાવી તે કઈ મોટી વતનથી.આવું તો ગણી શાળાઓ ખવડાવતી હશે.પણ અહીની પરિસ્થિતિ મુજબ જયારે ગામમાંથી કોઈ દાતા તિથી ભોજન આપે ત્યારે તેનું મેનુ બસ એક શીરો અને મગની દાળ જ હોય છે.અહીના મોટા ભાગના બાળકો આવી મેગી અને અન્ય ચીજોથી તદ્દન અજાણ હોય છે.અમરો આશય ફક્ત એટલોજ હતો કે અહીના બાળકો કશુક અલગ જમે..........................
અહી પ્રસ્તુત છે અમારી મેગી કહાનીના કેટલાક ફોટોગ્રાફ્સ
મેગી બનાવવા માટે ડુંગળી અને અન્ય મસાલો તૈયાર કરતા શિક્ષકો.....
